چگونه پرندگان بالدار شدند؟ ما ممکن است حلقه گمشده را در فسیل دایناسورها پیدا نموده باشیم - وبلاگ صنعت چاپ

به گزارش وبلاگ صنعت چاپ، فسیل های دایناسور که دارای بازوهایی با زاویه خم شدن عجیب در آرنج و مچ هستند می توانند نشانی از یک تاندون باشند که در فسیل حقظ نشده، اما زیربنای تمام پرندگان بوده است.

اگر حق با محققان دانشگاه توکیو باشد، آنها سرنخ هایی شکل گرفتم پرندگان مهره دار را پیدا نموده اند.

تکامل بال هایی که به مقدار کافی قدرتمند باشند که مهره داران را بتوانند از زمین بلند نمایند، یکی از بزرگترین اسرار در دیرینه شناسی است.

پتروسارها به این علت مشهور هستند که اولین مهره داران شناخته شده ای هستند که نزدیک به 200 میلیون سال پیش پرواز واقعی می کردند. با این حال، این خزندگان بزرگ باستانی دایناسور نبودند. اما 80 میلیون سال پیش از پتروسورها ما دایناسورهای پردار داشتیم.

ساختاری که مانند پرها به نظر می رسد مدت ها قبل از پرواز تکامل یافته بود و پروپاتاگیوم نامیده می شود، غشایی است که در تمام مهره داران زنده که امروزه بال می زنند، از جمله پرندگان و خفاش ها وجود دارد.

برترین راه برای تصور پروپاتاگیوم این است که بازوی خود را با آرنج و مچ خم شده به پهلو بیرون بیاورید. اکنون تاندونی را تصور کنید که از شانه شما به سمت دست شما کشیده شده و یک پل یا لبه جلویی بال مانند ایجاد می نماید.

این قسمت به پرندگان در حال پرواز اجازه می دهد تا در طول حرکت بال زدن، مچ و آرنج خود را به طور هماهنگ خم نموده و دراز نمایند. این ساختار به پرواز پرنده یاری می نماید و به حیوان اجازه می دهد دو مفصل را همزمان کنترل کند.

به نظر می رسد پروپاتاگیوم با تغییر در جریان هوا بر روی سطح بالایی بال، برخاست و فرود پرواز را کنترل می نموده است.

بدون وجود تیم تاندون، بعضی از دانشمندان فکر می نمایند پرندگان، خفاش ها و دایناسورها ممکن بود نتوانند هرگز از زمین بعضیزند.

مشکل این است که پروپاتاگیوم یک بافت نرم است، به این معنی که به ندرت در آثار فسیلی حفظ شده است. علاوه بر این، این تاندون به قدری نازک است که اثر زیادی روی استخوان هایی که به آن می چسبد باقی نمی گذارد.

خوشبختانه، هیراساوا و همکارش، یوریکا اونو، راهی برای تماشا تاندون، حتی زمانی که دیگر وجود ندارد، پیدا نموده اند. سرنخ این است که بدانیم چگونه پروپاتاگیوم حرکات حیوان را محدود می نموده است.

به عنوان مثال، هنگامی که یک پرنده می میرد، این غشاء مچ دست و آرنج حیوان را در حالت خم شده نگه می دارد.

محققان با مقایسه زاویه آرنج با خمیدگی بازوها در فسیل های تروپود غیر پرنده، شواهدی پیدا کردند که نشان می دهد ساختاری شبیه به پروپاتاگیوم احتمالاً روی شانه و مچ چندین دایناسور زمینی کشیده شده بوده.

برای مثال، زوایای مشاهده شده در فسیل های بسیاری از مانیراپتوران ها (که شامل سرعت گیرنده ها نیز می شود) کمی بزرگ تر از زوایایی بود که در پرندگان امروزی دیده می شود، اما همچنان به وجود ساختاری شبیه به پروپاتاگیوم اولیه شبیه است.

محققان بعلاوه بقایای بافت نرم چیزی را که ممکن است یک پروپاتاگیوم اولیه در دو فسیل مانیراپتوران باشد شناسایی کردند: Caudipteryx که به مقدار بوقلمون بود و میکرو رپتور چهار بال .

احتمالاً Caudipteryx نمی توانست پرواز کند، و هنوز در خصوص اینکه آیا microraptor می تواند پرواز کند، بحث وجود دارد . با این حال، هر دوی این دایناسورها به وضوح دارای ساختارهایی بودند که بعداً برای پرواز ضروری می شد.

پروپاتاگیوم ممکن است اجداد همه مانیراپتوران ها باشد، دودمانی که تقریباً قدمت آن به 150 میلیون سال قبل بازمی شود.

این تحقیق در Zoological Letters منتشر شده است.