نگاهی کوتاه بر تاریخ تمدن هند - وبلاگ صنعت چاپ

به گزارش وبلاگ صنعت چاپ، انسان ها بیش از 75 هزار سال است که در شبه قاره هند زندگی می کنند. منطقه ها روستایی، سپس منطقه ها شهری و نیز چندین دین و مذهب رفته رفته در این مکان توسعه و رواج یافتند. برای آشنایی بیشتر با تاریخ تمدن هندوستان، در ادامه همراه خبرنگاران باشید.

یکی از کهن ترین تمدن های جهان در هند به جهان آمد. سرزمینی پیشرفته به لحاظ فرهنگی که بعدها تأثیرات خود را روی بسیاری از ساکنان منطقه ها مشرق زمین گذاشت. از میان صنایع دستی باستانی مربوط به دوران دیرینه سنگی که تا به امروز کشف شده، چندین ابزار سنگی و سه استخوان حیوان با قدمت 2.6 میلیون سال وجود دارد که در 300 کیلومتری شمال دهلی نو یافت شده اند.

هندی ها در دوره کشاورزی پیروز به توسعه کشت و زرع، شکار و گله داری ابتدایی شدند. دراویدی ها (مردم بومی جنوب هند) اولین تمدن هندوستان را ایجاد کردند که با نام تمدن رود سند شناخته می شود. ابزار سنگی بسیاری که از دوران پارینه سنگی زیرین به جای مانده اند در هندوستان کشف شده است. دو تمدن مختلف در این دوره به طور جدا از هم در هند تشکیل شد. در قسمت های شاقتصادی کشور، تمدن ساوان و در نواحی جنوبی آن نیز تمدن مدرس شکل گرفت. در گجرات هند بناها و ظروف سفالی مربوط به دوران میان سنگی کشف شده که قدمتشان به قرون هفدهم و شانزدهم قبل از میلاد مسیح باز می شود.

دوران ودایی (Vedic Period)

تمدن ودایی پس از تمدن رود سند شروع شد که تا قرن پنجم پیش از میلاد نیز ادامه داشت. با این حال بسیاری از تاریخ شناسان معتقدند که حکاکی هایی که متعلق به دوران تمدن رود سند هستند، حاوی تصاویری از لباس سنتی زنان هندی یعنی ساری است که امکان ندارد مربوط به دوران سند باشد؛ همچنین نقش ونگارهایی از انسان هایی وجود دارد که به صورت چهار زانو و دست به سینه نشسته اند که نمادی از دوران ودایی است. این بدان معنا است که دوران ودایی پیش از تمامی ادوار تاریخ هندوستان است.

تمدن ودایی اساس و بنیان مذهب هندوئیسم هند است. مجسمه Rig Veda که قدیمی ترین تندیس ودایی کشف شده است، حاوی عناصر زیادی از فرهنگ و زبان هندو-ایرانی است. دو حماسه بزرگ هندی به نام های رامایانا و مهابارتا که به زبان سانسکریت نگاشته شده، متعلق به دوره ودایی است. مهابارتا طولانی ترین شعر دست نوشته جهان به شمار می رود. محققان معتقدند که 4 طبقه اجتماعی اصلی جوامع هند، طی دوره تمدن ودایی شکل گرفته است. دست نوشته های اوپانشاد و ودانتا بعدها در این دوره نوشته شدند و مرحله تازهی از هندوئیسم را به عنوان مذهب و فرهنگ جامعه هند به تصویر کشیدند.

هندوستان، 500 سال پیش از میلاد مسیح تا سال 1100 میلادی

در مقایسه با ادوار گذشته، نوشته های زیادی در دوران ماگدهی وجود داشته است. برای نمونه می توان به یادداشت های سفیر سلوکیان اشاره کرد که در دربار پادشاه هندی، چاندراگوپتا زندگی می کرده است. طی قرن ششم تا پنجم پیش از میلاد، اتحادی برتر به نام ماگدهی پیروز شد نواحی شمال هند را از آن خود کند.

یادگارهایی که از این زمان بر جای مانده، نشان از حاصلخیزی زمین ماگدهی دارد. در این دوره، سرزمین ماگدهی هند که به لحاظ مواد معدنی به ویژه فلزات بسیار غنی بود، شروع به دادوستد با دیگر نقاط کشور کرد. راجاگیرا مرکز باستانی ماگدهی بود. در سال 327 پیش از میلاد، اسکندر مقدونی پیروز شد بخش هایی از شمال غربی هند را به تصرف خود درآورد.

طبق منابع بودایی و جین که از آن دوران به جای مانده، اولین تلاش چاندراگوپتا برای تصاحب قدرت با شکست روبرو شد، اما پس از اینکه ارتش اصلی اسکندر هند را ترک کردند، چاندراگوپتا تمام تلاش خود را برای به دست آوردن تاج و تخت ماگدهی به کار بست. پس از او، شاه آشوکا بر سر قدرت آمد که امپراتوری موریا را بسیار قدرتمند کرد.

پس از مذاهب بودایی و جین گرایی، توسعه و توسعه هندوئیسم در این دوره که با عنوان عصر طلایی هندوئیسم نیز شناخته می شود، بسیار آشکار بود. تلفیق مذهبی یکی از ویژگی های شاخص توسعه فرهنگی جنوب هند در اوایل قرون وسطی است.

هندوستان، از سال 1100 تا 1858 میلادی

مهم ترین دوره کشورگشایی هند، مربوط به امپراتوری گورکانیان است. در قرن چهاردهم تا پانزدهم، سلسله تیموریان که ساکن نواحی آسیای مرکزی (ازبکستان) بودند، حضور خود در کل شبه قاره هند را توسعه دادند تا به ثروت پادشاهان هندی دست یابند. مشهورترین امپراطور مغول به نام اکبر، نه تنها فاتح سرزمین های تازه بود، بلکه از جمله مروجان اسلام نیز به شمار می رفت. البته با توجه به اینکه اکبر شاهزاده های هندو نیز داشت، تبعیت از دیگر ادیان را در هند ممنوع نکرد. طی دوران حکومت اکبر و پسرش، معماری سنتی هندی و ایرانی به بالاترین حد خود رسید.

راج بریتانیا

پس از نفوذ بریتانیا در قالب کمپانی هند شرقی به شبه قاره هند و در دست گیری تمامی جوانب سیاسی و اقتصادی آن، شورشی در سال 1857 بالا گرفت که به دست سربازان کمپانی هند شرقی بر علیه کارفرمایان خود انجام شد. بعد از اتمام شورش ها و ناآرامی ها، حکومت راج بریتانیا تحت حکمرانی بریتانیایی ها شروع شد که سراسر هندوستان از غرب تا شرق بنگال را نیز در بر می گرفت.

استقلال، تجزیه و هند امروزی

پایان جنگ جهانی دوم، زمینه مناسب برای استعمارزدایی در کل جهان را فراهم کرد که با جنبش های آزادی خواهانه هند تحت رهبری ماهاتما گاندی هم زمان بود. در اوت سال 1947، هندوستان مستقل و به دو بخش هند و پاکستان تقسیم شد. قرار بود هندوستان به دو بخش تقسیم شود که یکی از آن ها مختص مسلمانان و دیگری برای هندوها باشد. چیزی نگذشت که پاکستان، بنگال شرقی را در پی تحمیل سیاست زبانی از دست داد که خود به شکل گیری بنگلادش منجر شد. امروز، هند، پاکستان و بنگلادش در نقشه جدا از هم هستند که زمانی یک کشور متحد محسوب می شدند.